Καθόμαστε άνετα μπροστά σ’ένα τραπέζι όπου έχουμε βάλει ένα αντικείμενο, χαλαρώνουμε, αναπνέουμε για λίγο, αργά και σταθερά από την μύτη, φροντίζοντας να γεμίζουν τα πνευμόνια μας και παρατηρούμε το αντικείμενο αυτό, το οποίο μπορεί να είναι π.χ. η κούπα μας με τον καφέ.
Απομνημονεύουμε τις λεπτομέρειες. Μετά κλείνουμε τα μάτια και το βλέπουμε με την φαντασία μας, επαναλαμβάνουμε το ίδιο μερικές φορές χωρίς να κάνουμε τίποτε άλλο. Όταν αισθανθούμε ότι μπορούμε να βλέπουμε την κούπα καθαρά μες στο μυαλό μας, προχωράμε στο επόμενο βήμα. Ενώ «βλέπουμε» την κούπα μας, όπως έχουμε πια συνηθίσει, με την φαντασία μας, προσπαθούμε να αλλάξουμε την οπτική γωνία που την «κοιτάζουμε», π.χ. να την «δούμε» σαν να καθόμαστε στην απέναντι θέση από κει που ήμαστε στην πραγματικότητα, ή κάπου στο πλάι. Σιγά σιγά, συνηθίζουμε να βλέπουμε την κούπα μας απο όλες τις πλευρές. Κάποια στιγμή, όταν αισθανθούμε άνετα, είναι καλό να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια, αντ’αυτού απλά να τα χαλαρώνουμε, ώστε να μισοκλείνουν και το βλέμμα να γίνεται απλανές, χωρίς να εστιάζει σε τίποτα (αν πάλι, δεν μας βολεύει αυτό, απλά συνεχίζουμε να τα κλείνουμε). Στην συνέχεια, κάποια στιγμή, αρχίζουμε να οραματιζόμαστε την κούπα μας, όπως θα την βλέπαμε από απόσταση μερικών βημάτων απο το τραπέζι. Είτε «σηκωνόμαστε» με την φαντασία μας και απ’την καρέκλα μας και κάνουμε μερικά βήματα, είτε απλά φανταζόμαστε ότι ξαφνικά στεκόμαστε μερικά βηματα μακριά από το τραπέζι. Παρατηρούμε ξανά την κούπα από διάφορες θέσεις και αποστάσεις μέσα στο δωμάτιο.
Όταν το βαρεθείς κι αυτο, παράτα την κούπα στην ησυχία της, η χρησιμότητά της τελείωσε (αν και μπορείς να συνεχίσεις να την χρησιμοποιείς ως αφετηρία, αν βρίσκεις να σε βολεύει). «Στρέψε» το βλέμμα σου κάτω και κοίτα τα πόδια σου και το σώμα σου, παρατήρησε το δωμάτιο, όχι απο την θέση που κάθεται το σώμα σου, αλλά απο κει που οραματίζεσαι τον εαυτό σου να στέκεται. Τέλος, «πήγαινε» στο διπλανό δωμάτιο, «επισκέψου» κάποιον φίλο σου, «πήγαινε» μια βόλτα. Και φρόντισε να παρατηρείς προσεκτικά τι «βλέπεις», συγκρατώντας όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορείς. Τέλος, μην βιάζεσαι να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο κάθε φορά. Επανέλαβε κάθε βήμα όσες φορές χρειάζεται για να νοιώσεις αυτό που προσπαθείς να γίνεται αυτόματα.
Η ασκηση αυτή, τις περισσότερες φορές, είναι απλά ένας τρόπος να βελτιώσει κανείς την ικανότητά του στον οραματισμό. Μπορεί, όμως, να τύχει, να συνειδητοποιήσεις ξαφνικά ότι δεν φαντάζεσαι ότι βλέπεις το διπλανό δωμάτιο ή έναν φίλο σου να κάνει κάτι, αλλά το «βλέπεις» πραγματικά. Μπορεί ο φίλος σου, όταν μετά τον συναντίσεις, να σου πει π.χ. ότι όντως έκανε αυτό που τον έβλεπες να κάνει ή να φοράει τα ρούχα που τον «είδες» να φοράει (μην τον φρικάρεις λέγοντας του ότι τον «είδες», εκτός κι αν είσαι απόλυτα βέβαιος, ότι θα αντιδράσει θετικά, η αρνητική του αντίδραση ή η δυσπιστία του, θα αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα, όταν προσπαθήσεις να το επαναλάβεις). Στην περίπτωση που πιστεύεις ότι συμβαίνει κάτι περισσότερο απο απλό οραματισμό, απομνημόνευσε πολύ προσεκτικά την αίσθηση που έχεις. Την επόμενη φορά προσπάθησε να την αναπαράγεις.
