Τα πνεύματα των γονιών μου (Εμπειρία απο μέλος)

Οι γονεις μου εχουν πεθανει.
Υπαρχουν φορες που κοιτω τις φωτογραφιες τους, αλλοτε με νοσταλγια και αλλες φορες με καποιο κρυμμενο θυμο μιας και που δεν φροντισαν να αφησουν μια καλλιτερη κατασταση πισω τους φευγοντας απο αυτην την ζωη.
Απο μικρη με θεωρουσαν "ανταρτισσα" και επαναστατρια, υπερβολικα ευαισθητη, αλλα και ατομο με πολλες αδυναμιες.....



Το "καλο" τους το παιδι ηταν ο αδελφος μου, ενα ατομο "μπουλης", χωμενο κυριολεκτικα μεσα στα φουστανια της αυταρχικης μας μητερας. 
Εγω ετρεχα στις διασκεδασεις και στα clubs, ενω εκεινος ηταν σχολειο-σπιτι-φροντιστηριο και το αναποδο. 
Δεν λεω, με αγαπουσαν οι γονεις μου, απλα η αμεριστη εμπιστοσυνη τους ηταν κυριως προς τον αδελφο μου. 
Με θεωρουσαν το "αδυναμο" μελος της οικογενειας και κατα την διαρκεια της ζωης τους και λεφτα που εβαζαν στην "ακρη" και με εξασφαλιζαν κατα την γνωμη τους. 
Διεπραξαν ομως ενα τραγικο λαθος. 
Εβαλαν τον λυκο να φυλα τα προβατα. 
Και να τι θελω να πω. 
Μαζεψαν ενα διολου ευκαταφρονητο χρηματικο ποσο, το εβαλαν στην τραπεζα, και εβαλαν σαν αναδοχο σε περιπτωση θανατου τους τον αδελφο μου, με την σαφη οδηγια να μου παραδωσει αυτα τα χρηματα, αφου εκεινος και διευθυντης σε 4 νοσοκομεια ειναι στην Ιταλια και σπιτια εχει εκει,κλπ. 
Βσιστηκαν στην παιδεια που μας ειχαν δωσει, στο αισθημα περι δικαιου και εκαναν ο,τι εκαναν. 
Μονο που ο......μεγαλογιατρος, αρπαξε τα χρηματα μετα τον θανατο τους και εξαφανιστηκε!!!! 
Εκτοτε, καθε μερα σχεδον, κοιταζω την φωτογραφια τους και μονολογω, "γιατι?" 
Πριν 4 ημερες σκεφτομουν ολα αυτα, καθισμενη στο τραπεζι του σαλονιου μου, τα παραθυρα ηταν ολα κλειστα (ας σημειωθει αυτο), και κοιταζοντας και παλι την φωτογραφια τους πανω στην τηλεοραση, ψελλισα παλι την ιδια ερωτηση, "γιατι?" 
Και τοτε....ενα κρυο ρευμα αερα, σαν να ανοιξε καποιος εναν ανεμιστηρα στο προσωπο μου κοντα, με ελουσε! 
Ηταν στιγμιαιο, δεν κρατησε πανω απο 3 δευτερολεπτα, ομολογω πως τρομαξα και μαλιστα σηκωθηκα ορθια. 
Χτες, κι ενω ημουν στην κουζινα, ξανανοιωσα αυτο το κρυο ρευμα αερα, ανεξηγητα παγωμενου, σαν κατι να περασε διπλα στο αριστερο μου χερι. 
Σημειωνω πως ΔΕΝ ζω στο πατρικο μου, στο σπιτι δηλαδη που εζησαν οι γονεις μου. 
Αναρωτιεμαι, ειναι δυνατον, αυτη η συνεχης ερωτηση "γιατι?" να προκαλεσε κατι???? 
Τους γονεις μου μετα τον θανατο τους τους εχω δει στον υπνο μου ελαχιστες εως καθολου φορες. 
Τι μπορει να συνεβη????? 
Ειναι δυνατον οι ψυχες απο εκει που βρισκονται να αγωνιουν για καποια αδικια, που σιγουρα εδω υπαρχει?????