Κάποιοι άνθρωποι διακατέχονται από το χάρισμα της ενσωμάτωσης. Η ενσωμάτωση επιτρέπει σε πνεύματα νεκρών να πάρουν τη θέση άλλων ανθρώπων και να μπουν στο κορμί τους. Κατά τη διάρκεια του πειράματος δεν ξέρουν που βρίσκονται γιατί δε θυμούνται τίποτα. Βρίσκονται σε μια κατάσταση αυτοΰπνωσης. Αισθάνονται ότι φεύγουν και αυτό είναι αρκετά δυσάρεστο. Φαίνεται πως είναι πολύ εντυπωσιακό για τα άτομα που παρακολουθούν γιατί το κορμί και το πρόσωπο μεταβάλλονται εντελώς.
Μία Γαλλίδα οραματίστρια που έζησε παρόμοιες καταστάσεις αναφέρεται σε αυτές με τα εξής λόγια: «Είναι πολύ κουραστικό, το έκανα από παλιά. Δε θέλω πια να το ξαναρχίσω. Μια φορά μιλούσα κάπου μια ώρα με ένα ραβίνο στη σουμερική γλώσσα». Μερικές εμπειρίες που έχει κανείς όταν πέφτει σε κώμα, ή όταν βγαίνει από το κορμί του, μπορούμε να τις πλησιάσουμε με το όνειρο. «Το όνειρο είναι μια προσέγγιση σε άλλα επίπεδα υπάρξεως όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι πια ίδιοι. Το όνειρο, που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου, αντλεί αναμνήσεις από το παρελθόν. Γιατί λοιπόν να μην αντλεί και από το μέλλον; Ας μην ξεχνάμε τα προφητικά όνειρα».
Χαρακτηριστικό είναι το όνειρο μιας Βελγίδας όπως η ίδια το περιγράφει σε ένα βιβλίο της. Ονειρευόταν πάντα την ίδια σκηνή: ένα μεγάλο τραπέζι όπου καθόντουσαν όλοι οι νεκροί συγγενείς της. Σε ένα σημείο του τραπεζιού η γιαγιά της έκανε ένα νεύμα με το χέρι, λέγοντας «κάντε λίγο χώρο, θα έχουμε επισκέψεις». Και συστηματικά, την άλλη μέρα από το όνειρο, το πρόσωπο που έδειχνε η γιαγιά της πέθαινε. Το όνειρο επαναλήφθηκε 5 φορές και οι 5 θάνατοι γνωστών της Βελγίδας το επαλήθευσαν.
Ζωντανό μπορεί να θεωρηθεί και το όνειρο κάποιας Γαλλίδας . Έτσι, 3 μέρες πριν από το θάνατο του φίλου της ονειρεύτηκε ένα μεγάλο φίδι. Με δύο όμορφα στρογγυλά μάτια, σοβαρά. Σκέφτηκε: «Αυτό το ζώο δεν είναι κακό, δε θέλει να κάνει κακό». Το φίδι στην ερμηνευτική των ονείρων, είναι το σύμβολο της μεταμόρφωσης και καμιά φορά του θανάτου. Η περίπτωση που θα διηγηθούμε, είναι ίσως ακόμα πιο ενδιαφέρουσα από άλλες. Πρόκειται για κάποιο γιατρό που τυχαίνει να είναι καλλιεργημένος σκεπτικιστής καρτεσιανός και άθεος. Δηλαδή το είδος του ατόμου, που ακόμα και άρρωστος δε πείθεται ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατο. Ο γιατρός πολύ άρρωστος και πολύ βασανισμένος, έβρισκε διέξοδο μόνο στη κλασσική μουσική. Ακούγοντας την ξεχνούσε την κατάσταση του
Η ομάδα γνωστού καθηγητή τον πήρε κάτω από την επίβλεψη της, αυτόν και την οικογένεια του. Τον έβαλαν στα ζεστά μέσα στο κρεβάτι του, με ακουστικά στα αυτιά για να μπορεί να ακούει τη μουσική του και του έδωσαν παραισθησιογόνο. Η γυναίκα του ήταν παρούσα. «Σε λίγο δεν έμεινε πια καμία αμφιβολία, βρέθηκε σε μια κατάσταση συνειδητά αλλαγμένη. Εκστασιάζονταν με την ποιότητα της μουσικής. Του φαινόταν ‘θεϊκή’. Μουρμούριζε φράσεις ασυνάρτητες: Ένας κόσμος και ένα σύμπαν…Όλα και ένα…Όλα και τίποτα…αρώματα…βάσανα…Είναι και δεν είναι αληθινό…ανώτερα και κατώτερα σχήματα…είμαι αθάνατος, στ’ αλήθεια.»
Όταν επανήλθε στη φυσιολογική του κατάσταση δήλωσε ότι είχε βρει την "εμπειρία πανέμορφη" και ότι κάτι τέτοιο δε του είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Είχε βρεθεί "μέσα σε ένα λευκό κουκούλι και κολυμπούσε μέσα σε μια αστείρευτη αγάπη, νιώθοντας ασφάλεια". Δήλωσε στην ομάδα του καθηγητή: "Πραγματικά σας χρωστάω την πιο όμορφη ημέρα της ζωής μου. Πως μπορούσα να είμαι τόσο λάθος;" Ένα μήνα αργότερα πέθανε ήρεμος και γαλήνιος.
Η Θιβετιανή βίβλος των Νεκρών είναι μια συμπύκνωση των διδασκαλιών διαφόρων σοφών για πολλές εκατονταετηρίδες στο προϊστορικό Θιβέτ, που γράφτηκαν τελικά, όπως φαίνεται, τον όγδοο αιώνα μ.Χ.
Πως συμβαίνει, θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε, ώστε η σοφία των Θιβετιανών δασκάλων, η θεολογία και τα οράματα του Παύλου, οι παράξενες ενοράσεις και οι μύθοι του Πλάτωνα καθώς και οι αποκαλύψεις του Σουεντέν-μπρόγκ, να συμφωνούν όλες τόσο καλά με τις αφηγήσεις συγχρόνων, σημερινών ανθρώπων, που έφτασαν ως τις πύλες του Άδη και ξαναγύρισαν πίσω;
Σε σχετικό βιβλίο του γνωστός ψυχίατρος αναφέρει τη σχεδόν στερεότυπη εμπειρία που νοιώθουν όλοι όσοι έζησαν και παρακολούθησαν το θάνατο τους.
Ο «νεκρός» βλέπει να τον προσεγγίζουν τα πνεύματα των νεκρών και φίλων του, που επικοινωνούν μαζί του χωρίς να μιλούν και τον καλωσορίζουν στο νέο κόσμο. Στη συνέχεια τα πνεύματα αυτά παραχωρούν τη θέση τους σε ένα ξεχωριστό πνεύμα, ένα αόρατο φωτεινό ον, που του προβάλλει πανοραμικά μπροστά στα μάτια του τη προηγούμενη ζωή του, ζητώντας του να την αξιολογήσει.
Σε κάποιο κρίσιμο σημείο, ο «νεκρός» πλησιάζει ένα φράχτη η ένα άλλο εμπόδιο, που νιώθει ότι αν το περάσει, δε θα μπορέσει πια να ξαναγυρίσει πίσω στο σώμα του. Πολλά από τα θύματα δυστυχημάτων που επανήλθαν στη ζωή ανέφεραν ότι αυτή η εμπειρία ήταν τόσο ειρηνική και γαλήνια, που μπήκαν στο πειρασμό να πηδήξουν το φράχτη και να μη ξαναγυρίσουν στη ζωή.
Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο διακρίνονται για προσόν της ενσωμάτωσης. Κυρίως πρόκειται για οραματιστές που ταυτίζονται με τα όνειρα και βιώνουν τις μοναδικές αυτές καταστάσεις. Ωστόσο οι εμπειρίες που προαναφέρθηκαν δεν μπορούν να αποδείξουν ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.
Μία Γαλλίδα οραματίστρια που έζησε παρόμοιες καταστάσεις αναφέρεται σε αυτές με τα εξής λόγια: «Είναι πολύ κουραστικό, το έκανα από παλιά. Δε θέλω πια να το ξαναρχίσω. Μια φορά μιλούσα κάπου μια ώρα με ένα ραβίνο στη σουμερική γλώσσα». Μερικές εμπειρίες που έχει κανείς όταν πέφτει σε κώμα, ή όταν βγαίνει από το κορμί του, μπορούμε να τις πλησιάσουμε με το όνειρο. «Το όνειρο είναι μια προσέγγιση σε άλλα επίπεδα υπάρξεως όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι πια ίδιοι. Το όνειρο, που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου, αντλεί αναμνήσεις από το παρελθόν. Γιατί λοιπόν να μην αντλεί και από το μέλλον; Ας μην ξεχνάμε τα προφητικά όνειρα».
Χαρακτηριστικό είναι το όνειρο μιας Βελγίδας όπως η ίδια το περιγράφει σε ένα βιβλίο της. Ονειρευόταν πάντα την ίδια σκηνή: ένα μεγάλο τραπέζι όπου καθόντουσαν όλοι οι νεκροί συγγενείς της. Σε ένα σημείο του τραπεζιού η γιαγιά της έκανε ένα νεύμα με το χέρι, λέγοντας «κάντε λίγο χώρο, θα έχουμε επισκέψεις». Και συστηματικά, την άλλη μέρα από το όνειρο, το πρόσωπο που έδειχνε η γιαγιά της πέθαινε. Το όνειρο επαναλήφθηκε 5 φορές και οι 5 θάνατοι γνωστών της Βελγίδας το επαλήθευσαν.
Ζωντανό μπορεί να θεωρηθεί και το όνειρο κάποιας Γαλλίδας . Έτσι, 3 μέρες πριν από το θάνατο του φίλου της ονειρεύτηκε ένα μεγάλο φίδι. Με δύο όμορφα στρογγυλά μάτια, σοβαρά. Σκέφτηκε: «Αυτό το ζώο δεν είναι κακό, δε θέλει να κάνει κακό». Το φίδι στην ερμηνευτική των ονείρων, είναι το σύμβολο της μεταμόρφωσης και καμιά φορά του θανάτου. Η περίπτωση που θα διηγηθούμε, είναι ίσως ακόμα πιο ενδιαφέρουσα από άλλες. Πρόκειται για κάποιο γιατρό που τυχαίνει να είναι καλλιεργημένος σκεπτικιστής καρτεσιανός και άθεος. Δηλαδή το είδος του ατόμου, που ακόμα και άρρωστος δε πείθεται ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατο. Ο γιατρός πολύ άρρωστος και πολύ βασανισμένος, έβρισκε διέξοδο μόνο στη κλασσική μουσική. Ακούγοντας την ξεχνούσε την κατάσταση του
Η ομάδα γνωστού καθηγητή τον πήρε κάτω από την επίβλεψη της, αυτόν και την οικογένεια του. Τον έβαλαν στα ζεστά μέσα στο κρεβάτι του, με ακουστικά στα αυτιά για να μπορεί να ακούει τη μουσική του και του έδωσαν παραισθησιογόνο. Η γυναίκα του ήταν παρούσα. «Σε λίγο δεν έμεινε πια καμία αμφιβολία, βρέθηκε σε μια κατάσταση συνειδητά αλλαγμένη. Εκστασιάζονταν με την ποιότητα της μουσικής. Του φαινόταν ‘θεϊκή’. Μουρμούριζε φράσεις ασυνάρτητες: Ένας κόσμος και ένα σύμπαν…Όλα και ένα…Όλα και τίποτα…αρώματα…βάσανα…Είναι και δεν είναι αληθινό…ανώτερα και κατώτερα σχήματα…είμαι αθάνατος, στ’ αλήθεια.»
Όταν επανήλθε στη φυσιολογική του κατάσταση δήλωσε ότι είχε βρει την "εμπειρία πανέμορφη" και ότι κάτι τέτοιο δε του είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Είχε βρεθεί "μέσα σε ένα λευκό κουκούλι και κολυμπούσε μέσα σε μια αστείρευτη αγάπη, νιώθοντας ασφάλεια". Δήλωσε στην ομάδα του καθηγητή: "Πραγματικά σας χρωστάω την πιο όμορφη ημέρα της ζωής μου. Πως μπορούσα να είμαι τόσο λάθος;" Ένα μήνα αργότερα πέθανε ήρεμος και γαλήνιος.
Η Θιβετιανή βίβλος των Νεκρών είναι μια συμπύκνωση των διδασκαλιών διαφόρων σοφών για πολλές εκατονταετηρίδες στο προϊστορικό Θιβέτ, που γράφτηκαν τελικά, όπως φαίνεται, τον όγδοο αιώνα μ.Χ.
Πως συμβαίνει, θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε, ώστε η σοφία των Θιβετιανών δασκάλων, η θεολογία και τα οράματα του Παύλου, οι παράξενες ενοράσεις και οι μύθοι του Πλάτωνα καθώς και οι αποκαλύψεις του Σουεντέν-μπρόγκ, να συμφωνούν όλες τόσο καλά με τις αφηγήσεις συγχρόνων, σημερινών ανθρώπων, που έφτασαν ως τις πύλες του Άδη και ξαναγύρισαν πίσω;
Σε σχετικό βιβλίο του γνωστός ψυχίατρος αναφέρει τη σχεδόν στερεότυπη εμπειρία που νοιώθουν όλοι όσοι έζησαν και παρακολούθησαν το θάνατο τους.
Ο «νεκρός» βλέπει να τον προσεγγίζουν τα πνεύματα των νεκρών και φίλων του, που επικοινωνούν μαζί του χωρίς να μιλούν και τον καλωσορίζουν στο νέο κόσμο. Στη συνέχεια τα πνεύματα αυτά παραχωρούν τη θέση τους σε ένα ξεχωριστό πνεύμα, ένα αόρατο φωτεινό ον, που του προβάλλει πανοραμικά μπροστά στα μάτια του τη προηγούμενη ζωή του, ζητώντας του να την αξιολογήσει.
Σε κάποιο κρίσιμο σημείο, ο «νεκρός» πλησιάζει ένα φράχτη η ένα άλλο εμπόδιο, που νιώθει ότι αν το περάσει, δε θα μπορέσει πια να ξαναγυρίσει πίσω στο σώμα του. Πολλά από τα θύματα δυστυχημάτων που επανήλθαν στη ζωή ανέφεραν ότι αυτή η εμπειρία ήταν τόσο ειρηνική και γαλήνια, που μπήκαν στο πειρασμό να πηδήξουν το φράχτη και να μη ξαναγυρίσουν στη ζωή.
Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο διακρίνονται για προσόν της ενσωμάτωσης. Κυρίως πρόκειται για οραματιστές που ταυτίζονται με τα όνειρα και βιώνουν τις μοναδικές αυτές καταστάσεις. Ωστόσο οι εμπειρίες που προαναφέρθηκαν δεν μπορούν να αποδείξουν ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου